119 මඩිස්ස + මඩිස්සලේ නිශාන් = ?????

මඩිස්ස කියන්නේ මටමයි මමයි මඩිස්සයි එකක්.මේකේ මට හිතුන දේවල්,මට වුන දේවල් අනන්තවත් ලියවිලා ඇති.ඒත් මේක පීරපු එකෙක්ට මගේ ජීවිතය ගැන
යම් හෝඩුවාවක් හරි අස්සක මුල්ලක තියෙන්න එපැයි.අද මම ලියන්න යන්නේ මගේම කතාවෙන් කොටසක් ඒත් මට මේක හරියට ගලපගන්න පුළුවන් වෙයිද දන්නේ නැහැ
මේ ලිපියට මට හිට්ස් ලැබුනත් එකයි නොලැබුනත් එකයි කොමන්ට්ස් වැටුනත් එකයි නොවැටුනත් එකයි මොකද මේක මගේ ජීවිත කතාව.අග මුල මාරු වෙච්ච තැනුත් ඇති.තව දුරටත් කියවනවා නම්
කැමති නම් විතරක් කියවන්න මොකද මේක හැමෝටම මෙලෝ රහක් නැති ලිපියක් වෙන්න පුළුවන්.


හැමදාම ගෙදරට වෙලා ඉඳලා ඇති වෙලා කලින් ලිපියක මම ඒ ගැන කිව්වනේ මට සෙට් වුන අපූරු ජොබ් ටිකක් එක්කම.එතකො‍ට DDT
අයියා කිව්වේ හිත කැමති නිදහස් ජොබ් එකක් කරන්න කියලා.මගේ අම්මා කැමති නැහැ මම ජොබ් එකකට යනවට.
පොඩි කාලේ ඉඳන්ම මම මුහුණ දුන්නේ ප්‍රශ්න වලට අම්මයි තාත්තයි වෙන්වුණේ මම පොඩි කාලෙදිම
ඒක නිසා අවුරුදු දෙකේ ඉඳන්ම අම්මා මාව තනියෙන් හැදුවේ.මාව ඉස්කෝලේ යවන්න අම්මා සල්ලි හෙව්වේ අච්චාරු විකුණලා.
වත්තක් වත්තක් ගානේ ගිහින් වෙරළු එකතු කරලා අඹ,අන්නාසි සල්ලි වලට ගෙනල්ලා හදන අච්චාරු විකිනුනේ
මාර විදියට,පස්සේ අම්මා කල්පිටියේ කකුල් පිච්චෙන වැල්ලේ ගිහින් කරවල ගෙනල්ලා ඒවා විකුනලා මගේ බඩත් පුරවලා ඉස්කෝලේ ඇරලා ඕන කරන පොත් පත් අරන් දුන්න ඒවා මට අමතක නැහැ


පස්සේ අම්මාට කුවේට් වන්දිය හම්බුනා ඒ සල්ලි වලින් තමයි ගේ පොඩ්ඩක් හදාගත්තේ කලින් හිටියේ
පැද්දී පැද්දී තිබ්බ ලෑලි ගේක.ලෑලි ගේ කඩලා සිමෙන්ති මැට්ටෙන් ගේ බාගෙට හදාගත්තා.
අදටත් තියෙන්නේ ඒ බාගෙට හදාගත්ත ගේ.ඒක නිසා මම ගෙදර ඉඳං ගත්ත එක ෆොටෝ එකක්වත් අප්ලෝඩ් කරලා නැහැ.
හැමෝම තට්ටු දෙකේ ගෙවල් වල ඉඳං ගහපු ෆොටෝස් දාද්දි මම විතරක් කොහොමද බ්ලොක් ගල් බිත්ති වල ෆොටෝස් පෙන්වන්නේ?.

පස්සේ මම ටිකක් ලොකු වෙද්දී අම්මා පටන් ගත්තා පොඩි බිස්නස් එකක් ලී සම්බන්දව.
ඒකෙන් තමා ඊටපස්සේ අම්මගෙයි මගෙයි ජීවිත ගෙවුනේ.මේ බිස්නස් එක කරද්දී
අම්මා ගොඩක් පිරිමි එක්ක හැප්පි හැප්පි තමා බිස්නස් එක කරගෙන ගියේ.අන්න ඒක නිසා අම්මා ටිකක් සැර පරුෂ කෙනෙක් වුනා.
මම එයාට කොච්චර ආදරේ කරත් ඒක අම්මට පෙනුනේ නැහැ.

මම ඉස්කෝලේ ගිහින් ඇවිත් කරේ බිස්නස්.බඩු ගන්න එන මිනිස්සුන්ට ඕන කරන ලී සහ ඒ ආශ්‍රිත බඩු උස්සලා කරලා මගේ අත පයත් ටිකක්
රළු වුනා.අත්වල දාපු කරගැට අදටත් තියෙනවා.ඉස්කෝලේ අනිත් කොල්ලෝ විඳපු දේවල්
මට විඳින්න ලැබුනේ නැහැ.ඕ ලෙවල් කරන කාලේ මට ක්ලාස් යන්න හම්බුනේ නැහැ අම්මා කිව්වේ මම ක්ලාස් යනවා කියලා ගිහින් කොල්ලෝ එක්ක රස්තියාදු ගහයි කියලා.
ඒක නිසා මම ගෙදරට වෙලා පාඩම් කරා විතරයි.මට ඕන කරන කිසි දෙයක් අම්මාගෙන් ඉල්ලලා නම් මට ගන්න බැරි වුනා.
කොම්පියුටරේ,ෆෝන්ස් හැමදේම අඩලා අඩලා තමා ඉල්ලගත්තේ.ඒ ගත්ත ඒවත් හදන්න එහෙම ඕන වුනොත් මමම අම්මා දෙන කීය කීය හරි එකතු කරපු සල්ලි වලින් තමා හදාගත්තේ.

දියවැඩියාව නිසා අම්මා අසනීප වෙලා ඉස්පිරිතාලේ හිටපු කාලේ කාපු කට්ට දන්නේ මම විතරයි.නෑදෑයෝ එකෙක්වත් මං ගැන බැලුවේ නැහැ ඉස්පිරිතාලෙට ඇවිත් අම්මාව බලලා ගියා විතරයි.
මට දවල්ටයි රෑටයි කන්න දුන්නේ අහල පහල ගෙවල් දෙකකින්.වෙලාවකට රෑට කෑවේත් නැහැ.අම්මව බලන්න එද්දී කට්ටිය ගෙනාපු ක්‍රීම් ක්‍රැකර් බිස්කට් අම්මා මගේ අතේ ගෙදර එව්වා.මම ඒවා කාලා වතුර බීලා නිදාගෙන තියෙනවා ගොඩක්
වෙලාවට.උදේ පාන්දර හතරාමාරට නැගිටලා තේ බෝතලේකුත් හදාගෙන සෑහෙන දුරක් පයිනුත් ගිහින් උදේ හය වෙද්දී අම්මව බලන්න ගියා හැමදාම.දවල්ට නොයා හවසටත් උදේ වගේම තමා.දවල් වෙලාවට ඉස්පිරිතාලෙන් ගේන අම්මගේ කිලිටි රෙදි
හෝදලා ඒවා පහුවෙනිදට ආයේ ගෙනියනවා.

ඒත් අම්මා ගෙදර ඇවිත් ටිකක් හොඳ වුනාට පස්සේ කේන්ති ගිය වෙලාවට කිව්වේ මම ඒ දවස් වල කොම්පියුටරේ ගේම් ගහ ගහ ඉන්න ඇති කියලා.ඒත් අම්මා දන්නේ නැහැ ඒ දවස් වල කොම්පියුටරෙත් කැඩිලා තිබ්බේ කියලා.
මේ මුළු කාලය පුරාම ගෙදරට වෙලා කොටු වෙලා මම හිටියේ.ඒත් මට හැමදාම ඕන වුනේ නිදහස ඒ වගේම අනිත් කොල්ලන්ට වගේ මටත් ආසාවල් තිබ්බා.මං ගොඩක් ආස කරේ බයික් එකක් ගන්න.ඒත් අම්මාගෙන් කවදාවත් බයික් එකක් ඉල්ලලා ගන්න බැරි බව දන්නේ මම
විතරයි.මොකද මේ ලී බිස්නස් එකෙන් ලැබෙන සල්ලි වලින් අම්මා ටික ටික එකතු කරලා පොතේ දානවා.ඒ මං වෙනුවෙන් වෙන්න ඇති.ඒත් මට ඕන කරන දේවල් කවදාවත් අරන් දුන්නේ නැහැ.

ඒක නිසා මම රස්සාවකට යන්න කී පාරක් ඇහුවත් හැමදාම මට බැන්නා විතරයි.මට කිව්වේ මෙතනට වෙලා මේ බිස්නස් එක දියුණු කරන් හිටපන් කියලා.
මට ඒක බැහැ අනික මම මේ බිස්නස් එකටත් කැමති නැහැ.මේ බිස්නස් එකට ගොඩක් කැප වෙන්න ඕන.අසහනය විතරයි හැම පැත්තෙන්ම.ඒත් අම්මට ඒවා පුරුදුයි අම්මා හිතන්නේ අම්මගේ පැත්තෙන්ම විතරයි.
මම අහලා අහලා අම්මට බේරෙන්නම බැරි තැන කිව්වා එහෙනම් මට රට යන්න කියලා.ඒත් ඒ බලපු එකක්වත් හරි ගියෙත් නැහැ.

මම ආයේ රස්සාවකට යන්න ඇහුවා මොකද මට අනිත් කොල්ලන්ට වගේ හිතුන හිතුන තැන යන්න අවසරයක් නැහැ.කොහේ හරි ගියොත් බිස්නස් එක බලාගන්න කව්රුත් නැහැ.එතකොට අම්මා බනිනවා බිස්නස් පාඩුයි කියලා.
මට වෙලා තියෙන්නේ මුළු ජීවිත කාලෙම මෙතනට වෙලා බිස්නස් කර කර ඉන්න මිසක් වෙන ජීවිතයක් නැහැ.පහුගිය ලිපියක් නිසා ගොඩක් යාළුවො කිව්වේ කොහොම හරි අම්මට කියලා ජොබ් එහෙකට පලයන් කියලා.

මටත් දැන් මේක ඇති වෙලා මමත් ටිකක් බර කරලා කිව්වා මට නම් ජොබ් එහෙකට යන්න ඕනෙමයි කියලා.ඔන්න ඒ පාර නම් අම්මා කිව්වා උඹට යන්නම ඕනේ නම් පලයන් හැබැයි මීට පස්සේ ගෙදරින් කිසි දෙයක් බලාපොරොත්තු වෙන්න එපා කියලා.මට සල්ලි වලට වඩා නිදහස වැදගත්
මම කිව්වා හා කියලා.ඊට පස්සේ අම්මා මං ගැන හෙව්වේ නැහැ මම හොයලා හොයලා අන්තිමට මට ජොබ් එකක් හම්බුනා.හෙට ඉඳං මම ඒකට යනවා.ගෙදර ඉඳං පැය කාලෙන් පයින් යන්න පුළුවන්,උදේ හතට පටන් අරන් හවස පහමාර වෙද්දී ඉවරයි.බර වැඩත් නෙවේ කරන්න තියෙන්නේ.මුලින් දහදාහයි පඩිය
පස්සේ පස්සේ වැඩි කරනවලු.

මේක අම්මට කිව්වම අම්මා මාව ගොඩක් මානසිකව වැට්ටුවා.අම්මා කියන්නේ මම මේ බිස්නස් එකට උදව් කරන් හිටියා නම් හොඳයි නැත්තම් උඹ අම්මගේ හිත කැඩුවා කියලා.මට මේ ප්‍රශ්න කියන්නත් කව්රුත් නැහැ වැඩිය කොහෙවත් යන්න නැති නිසා මට යාලුවොත් නැහැ.ගෙවල් අහල පහල ඉන්න එවුනුත් දැන් ජොබ් වලට යනවා උන් එන්නෙත් රෑ වෙලා.
අම්මා වෙලාවකට අඬනවා,තවත් වෙලාවකට මට ශාප කරනවා උඹට නම් කවදාවත් හරියන්නේ නැහැ අම්මා කියන දේ නාහන නිසා කියලා.අනේ මන්දා දැන් මම තීරණය කරලා ඉවරයි හෙට ජොබ් එකට යනවා කියලා.ඒත් ඔයාල හිතන්නේ මොකක්ද? මම අම්මට අකීකරු වුනා කියලද?මීට වඩා අම්මා කියන දේ අහලා හිටියා නම් හොඳද? නැත්තම් මං ගත්ත තීරණය හරිද?

මොනා වුනත් මම ගත්ත තීරණය අනුව මට මින් ඉදිරියට කන්න වෙන්නෙත් හම්බෙන දහදහෙන්ම තමා ඒත් මගේ හිතට ටිකක් හරි තෘප්තියක් ලැබෙනවා.ඒත් මට හිතාගන්න බැහැ මම හරිද වැරදිද නැත්තම් වැරැද්ද කොතනද කියලා.