98 උඳුරා ගැනීම!

අද ජුලි 17 මට කැලැන්ඩරය දෙස බලා ඉබේටම කියවුනි.මීට‍ අවුරුද්දකට කලින් අද වගේම දවසක නේද හර්ශිගේ බර්ත්ඩේ පාටි එක තිබ්බේ?ඔව් ගිය අවුරුද්දේ ජුලි 17 තමා.අවුරුද්දක් ගිය ඉක්මන මේ අවුරුද්දට මොන තරම් දේවල් වෙනස් වුනාද හ්ම්ම් ඇහිපිල්ලක් ගහන ක්ෂනිකයෙන් මගේ ජීවිතයම වෙනස් වුනා.

මීට අවුරුදු ගානකට කලින් ඉඳන්ම මම හර්ශිට ආදරේ කරේ ඒත් එයා මට වඩා අවුරුදු 4ක් බාල නිසා මම තවත් කල් යනකන් බලන් හිටියේ එයා තව ටිකක් ලොකු වෙනකන්.ඒත් මම මොන තරම් මෝඩයෙක්ද දෙවියනේ?.

එදා වයස ගැන හිතන්නේ නැතුව මම එයාගෙන් මට කැමතිද කියලා ඇහුවා නම්?.ඒ දවස් කොච්චර ශෝක් ද හර්ශිගේ  දඟකාරකම් ඒ හිනාව හැමදේකින්ම මම පිස්සු වැටුනා.හර්ශිගේ අයියා අංජුත් මගේ හොඳ යාලුවෙක් මම මිනිහට කිව්වා නම් මම උගේ නංගිට කැමතියි කියලා මිනිහා අනිවාර්යෙන්ම නංගිගෙන් මං ගැන අහනවා.ඒත් මම නොහිතපු විදියට මගේ ජීවිතයට හෙනහුරා ආවේ මගේ දෛවයේ හැමදාම හැමදේම අහිමි වෙන ස්වබාය නිසා වෙන්න ඇති.

ඒත් මේ හෙනහුරා මගේම ලේවලින් ආපු එක දෛවෝපගත දෙයක් කියලයි අදටත් මට හිතෙන්නේ.

ඌ අපේ ගෙදර නවතින්න ආවත් හරි මගේ හැමදෙයක්ම කාලකන්නි වුනා ඒත් ඥාති සහෝදරයෙක් නිසා මම හැමදාම උගේ නොමනා ක්‍රියා ඉස්සරහා ගොළු වුනා විතරයි.මට කැමතියි අකමැතියි ගානට හිටපු හර්ශිත් මට නැති වුනේ මේ මස්තබාල්දුවා නිසා කියලා මගේ හිත හැමතිස්සෙම ලොකු වේදනාවකින් පිරි යනවා.

ඒත් ඒ හැමදේකටම මම උදව් කරන්න පෙළඹුනේ ඇයි දෙවියනේ?.මගේ තියෙන මොන ගතිගුණය නිසාද මම උන් දෙන්නට පැනලා යන්න උදව් කරේ?.

ටිකෙන් ටික හර්ෂි මට වඩා මගේ හෙනහුරාට ලංවුනා ඒ බව මම දැන දැනත් මට මුකුත් කරන්න බැරි වුනා බලන් ඉන්නවා හැරෙන්න.හැමදාම මට උරුම වුනේ තනිකම.මේ පාරත් එහෙමයි කියලා මම කවදා වෙනකන් හිත හදාගන්නද මන්දා

මා එක්ක කොමල කරපු කෙල්ල පස්සේ පස්සේ මගේ හෙනහුරා එක්ක කොමල කරා මට පෑ ඒ සිනා ඌට පාන්න ගත්තා.අන්තිමට මම බලාපොරොත්තු වුන සෙනෙහේ  ඌටම දුන්නා.

මම ඒක දැනගත්තේ අම්මගෙන්,අම්මා කවදාහරි දැනන් හිටියා නම් මම හර්ශිට ගොඩක් ආදරේ කරා කියලා ඒත් අම්මා දැනගත්තේ මගේ හෙනහුරා හර්ශිට ආදරේ කරනවා කියලා විතරයි.අම්මා ඒක නවත්වන්න ගොඩක් උත්සහා කරා බැරිම තැන හෙනහුරාව ගෙදරින් යැව්වා.ඒත් හෙනහුරා යද්දී මගේ හැමදේම උඳුරාගෙන ගියා.ආයේ මට නැති වෙන්න දෙයක් නැහැ.

මට මතක් වෙනවා හෙනහුරා ගියාට පස්සේ හර්ෂි මාව හම්බෙන්න ආපු මොහොත.එවෙලේ එයාගේ ගාව තිබ්බ දඟකාර ගති කිසිවක් තිබ්බේ නැහැ.ඉස්සර මාව දැක්කම බලාපොරොත්තු ඇති වෙන විදියට පෑ සිනාවන් අද මුහුණේ නැහැ.එයාගේ මුහුණේ ලොකු දුකක් තිබ්බේ.

නිශ් අයියේ මට ලොකු උදව්වක් ඕන

මොකක්ද හර්ෂි?මොකද මේ දුකෙන් වගේ?

අයියේ ඔයා දන්නවනේ මම හසිතට ගොඩක් ආදරෙයි කියලා?

හ්ම්ම් 

මට දැන් එයා නැතුව බැහැ අයියේ මට එයාව මුනගස්වන්න.ඒක ඔයාට ලොකු පිනක්

හික් මගේ ජීවිතේ උඳුරගත්ත එකාට මම උදව් කරන්න? එහෙම අහන්න හිතුවත් එහෙම ඇහුවේ නැහැ.මට කියන්න පුලුවන් වුනේ හා කියලා විතරයි.ඒකිගේ අහිංසක මූණට මම බැහැ කියන්නේ කොහොමද දෙවියනේ?.මම හෙනහුරාගේ ගෙදර ගියා ඌට මේ හැමදේම කිව්වා ඌ මට කිව්වේ ඉක්මනට හර්ශිව බලන්න එනවා කියලා කියන්න කියලා.

මම එදා ඒක හර්ශිට කියද්දී ඒකිගේ මූනේ තිබ්බ සතුට? මටත් දැනුනා ඒ සතුට.

ඒත් මම කරපු දේ අදටත් හරිද වැරදිද කියලා මට තේරෙන්නේ නැහැ දෙයියනේ.උන් දෙන්නා මගෙන් එදා දනින් වැටිලා උන්ට උදව් කරන්න කියලා කියපු වෙලේ මම මොනවා කියන්නද.මට මුන් දෙන්නව බන්දලා දෙන්න පුළුවන් ඈ?
හරි උඹලා පැනලා පලයල්ලා..

ඒ වෙලේ දෙන්නම මං දිහා පුදුම වෙලා වගේ බැලුවත් අන්තිමේ ඒක හැරෙන්න වෙන කිසිම මගක් තිබ්බේ නැහැ.බදුල්ලේ කෝච්චියට දාලා ආච්චිලාගේ ගෙදර යවන්න ටිකටුත් අරන් දීලා වතුර බෝතලයයි මාළු පාන් දෙකයි උන්ගේ අතට දෙද්දී උන් ඒවා ගත්තේ අනාත වුන පොඩි උන් දෙන්නෙක් කාගෙන් හරි සරණක් ලැබෙන විට බලනවා වගේ බැල්මක්.

කෝච්චිය අද්දදී මුන් දෙන්නා මට වැන්ද හැටි මට තාමත් 
මතක් වෙනවා. එවෙලේ මගේ ඇස් වල තිබ්බ කඳුළු කව්රුත් දැක්කේ නැහැ.උන් දෙන්නත් ගොඩක් බය වෙලා හිටියේ මේ කරන දේ ගැන උන් දෙන්නව කෝච්චියට නග්ගලා මම  බලන් හිටියේ ටික ටික ඈත් වෙමින් තිබු උන් දෙන්නගේ මූණු  දෙක දිහා.

මම ආයේ පස්සෙන් දුවන් ගිහින් මගේ අතේ අන්තිමට ඉතුරු වෙලා තිබ්බ රුපියල් හත්සිය ගාණත් දුන්නේ දැන් ඒක මට වඩා උන්ට ප්‍රයෝජනවත් වෙන නිසා.ටික වෙලාවකින් උන් කෝච්චියත් එක්කම ඈතට ඈතට ඇදිලා ගිහින් නොපෙනී ගියා.

හැමදේම හීනයක්‌ වගේ මම පණවගේ ආදරේ කරපු ඒකිව කොල්ලෙක් එක්ක කෝච්චියක දාලා ගොඩක් දුර යැව්වා.

මම වරදක්ද කලේ? නැහැ මම ඒකිව යැව්වේ ඒකිට ආදරේ කරන ඒකිත් ආදරේ කරන එකා එක්ක.මට මගේ එකාට වඩා එවෙලේ වැදගත් වුනේ ඒකිව.දැන් හැමදේම ඉවරයි ඉබාගාතේ පියඹා යන පරවියන්ගේ තටු ශබ්ද කිහිපයක් හා අඩි ශබ්ද කිහිපයක් හැරෙන්න දැඩි නිශ්ශබ්දයක් මුළු දුම්රියපලේම පැතිරිලා ගිහින් තිබුනා..

මගේ ජීවිතේ හැම කරදරයක්ම ඉවර වුනාට පස්සේ ලොකු නිශ්ශබ්දයක් එන එක මට සුලබ දෙයක්.ඒත් මේ නිශ්ශබ්දයෙන් පස්සේ මොන තරම් දේවල් වලට මට මුහුණ දෙන්න වෙයිද කියලා මම එවෙලේ දැනන් හිටියේ නැහැ.මම ලොකු දුකකින් වගේම සැහැල්ලුවකින් එදා ගෙදර ආවේ.දැන් මේ හැමදේම වෙලා අවුරුද්දකුත් වෙනවා මීට අවුරුද්දකට කලින් තිබ්බ කිසි දෙයක් වෙනස් වෙලා නැහැ මම අදත් එදා වගේමයි 
අඩුවකට තිබ්බේ හර්ෂි මගේ ඇස් මානයේ නැති එක විතරයි.

                                                            


                                                         -නිර්මාණයක් පමණි.