42 නැති වුන රන් මුදුව!

කතාවක් තියෙනවනේ අපි නැග්ගොත් පුවක් ගහෙත් දෙබලක් කියලා.මගේ යාලුවෙක්නම් කියන්නේ අපි වලක් හෑරුවොත් ඒකටත් ගෙම්බෝ පනිනවා කියලා.මම හාරපු වලවල් වලට නම් ගෙම්බෝ පැනලා නැහැ ඒත් ජීවිතේ  අනිත් අයට වඩා මොන දේ කරද්දී වුනත් මට  වගේ ප්‍රශ්න ඇති වෙන අය ඉන්නවා ඇති.ඒ ප්‍රශ්න නිසා ජීවිතේ කොච්චර කළකිරුනත් පස්සේ කාලේදී අනිවාර්යෙන්ම ඒක හොද අත්දැකීමක් වෙනවා.ඒකටනේ ඉතින් ජීවිතය කියන්නේ නේද?



මට වඩා ජීවිතය ගැන දන්නා වැඩිහිටියෝ මේ බ්ලොග් අවකාශයේ ඕන තරම් ඉන්නවා.ඒත් අවාසනාවකට මඩිස්ස පැත්තේ නම් එන්නේ ඔබා මාමා විතරයි.එයත් කොල්ලා වගේ හින්දා අවවාදයක් උපදෙසක් ගන්න අමාරුයි.ඒත් සමවයසේ සහ පොඩ්ඩක් එහෙන් මෙහෙන් කොන්ඩේ සුදු වෙච්ච රාජ්ලා,සෑම්ලා වගේ අය ඉන්න හින්දා අවුලකුත් නැහැ මොකද මොනවා හරි කියලා යනවනේ.සමවයසේ ඉන්න බ්ලොග් කාරයෝ ටික සහ කාරිනියනුත් ඒ අතින් නම් හොදයි මොකද එයාලත් අනිවාර්යේන්ම මොනවා හරි කියලා හිත හදලා හිනස්සලා අඩවලා යනවා.


මේ ප්‍රශ්නේ නම් දැන් විසදිච්ච ප්‍රශ්නයක් කෙටියෙන් කිව්වොත් අර උඩ කිව්වා වගේ කවදාහරි දවසකට අත්දැකීමක්.මගේ ඥාති අක්කා කෙනෙක් මැයි 7 වෙනිදා යුග දිවියට පය තිබ්බා.ලොකු පාටියක් එහෙම දාලා තමා වෙඩිම සැමරුවේ.වෙඩිම තිබ්බේ දිවුලපිටියේ සෙනුරි කියලා හොටෙල් එකක.අපේ අම්මාත් එක එක ජාතියේ සුකුරුත්තන් එල්ලගෙන ලෙසටම ලෑස්ති වුනා.හරියට කොළඹ නෝනා කෙනෙක්  වගේ.


මං නම් ඉතින් හරිම චාම් කොල්ලනේ මං ඔය අලුත් ස්ටයිල් දන්නෙත් නැහැ ඒවා පස්සේ යන්නෙත් නැහැ.මට ආවේනික විදියට මං ෂර්ට් එක යට කරලා ඇදලා කළු දිලිසෙන කලිසමකුත් ඇදලා තමා වෙඩිමට යන්න ලෑස්ති වුනේ.අපේ අම්මට ඕන වුනා මටත් කොහොමහරි තව මොනා මොනාහරි දේවල් ටිකක් එල්ලන්න


ඒත් මං ආසම නැති දෙයක් තමා රත්තරන් බඩු මං ආස නොවුනට අම්මට නම් ඕන වුනා මගේ අතට මුද්දක් දාන්න.මං එපා කියද්දීම අම්මා ගිහිල්ලා  පිටිපස්සේ ගෙදර එකාගේ මුද්ද ඉල්ලන් ඇවිත් මට දුන්නා දාගන්න කියලා.මුද්ද මගේ ඇගිලි වලට පොඩියි හරියන්නේ පොඩි ඇගිල්ලට ඒත් ඒකට ටිකක් බුරුල්.


බැහැ කියලාත් බැහැනේ අම්මගේ ආසාවනේ ඒක නිසා දාගත්තා බුරුල් වුනත් පොඩි ඇගිල්ලට.ඒක නිකන් පොත්ත වගේ මුද්දක් එච්චර බරත් නැහැ.කොහොම කොහොම හරි තව එව්වා මෙව්වා පටලෝගෙන අම්මයි මායි ගියා ඔන්න අර කිව්ව හොටෙල් එකට.


අම්මා ගියා නැන්දලායි තව ගෑනු කට්ටියකුයි ඉන්න පැත්තට මං ගියා කොල්ලෝ ඉන්න පැත්තට ටික වෙලාවකින් හොටෙල් එකේ වේටර් කෙනෙක් මේසේ උඩින් ගෙනල්ලා තිබ්බා විස්කි බෝතලයකුයි,බියර් බෝතලෙකුයි,කෝක්,බයිට්,ටිෂූ  වගේ කළමනා.


එක එකා වක්කරනවා ගහනවා මං නම් ඉතින් ඕවාට නැහැනේ ඒක නිසා මාත් ඉතින් ඒකම කරා :) ටික වෙලාවකින් බබර පදන් ඒ පදම ගැන කොල්ලෝ දන්නවා ඇතිනේ?.ඊට පස්සේ මියුසික් ගෘප් එකේ උන් අපිව නැටෙව්වානේ ඔය නටන අස්සේ මනමාලයාගේ පැත්තේ එකෙක් අපේ එකෙක් එක්ක ගුස්ටියක් ඇල්ලුවා.අපි ඉතින් දුවන්න ලැහැස්ති පිට පාරක් හරි  ගහනවා කියලා හිතාගෙන ගියා.අන්තිමට නාකි සෙට් එක වලිය මැඩපවත්වමින් ගෝරිය ශේප් කරා ඒකෙන් අපි ගුටි නොකා බේරුනාද මන්දා? නැහැ නැහැ අපි බීලා හිටිය හින්දා වෙන්න ඇති එවෙලේ වැනුණේ :D


ඊට‍ පස්සේ අපි ගිහිල්ලා කෑවා කාලා ඔන්න පාටිය ඉවරයි කියලා ජෝඩුව පිටත් කර හැරියා.අපිත් නැන්දලාගේ වෑන් එකකම ඔක්කොම ඥාති සෙට් එකත් එක්කම නැන්දලගේ ගෙදර ආවා.ඇවිල්ලත් අපි වෑන්  
එකේ සෙට් එක දාලා නැටුවලු (හරියටම මතක නැහැ). කොහොම හරි ටික වෙලාවකින් මං අත දිහා බලද්දී පොඩි ඇගිල්ල හරි දුකකින් වගේ ඉන්නවා මං දැක්කා.


හෑ මේ මොකෝ මේ? මං කලපනා කළා හ්ම්ම් ම්ම්  හරිනේ වැඩේ මුද්ද නැහැනේ .
අම්මේ මුද්ද නැහැනේ අම්මේ...
අම්මා ඔලුවේ අත තියාගත්තද කොහෙද?.ඔව් ඔව් තියාගත්තා.


මේක ඇහුණු ගමන් නෑයෝ සෙට් එක මං දිහා බලලා ඒක රත්තරන්ද?,මොන පාටද,කොහෙන්ද ගත්තේ,රවුන් එකක්ද,පවුම් කීයද? මේ වගේ දාහක් දේවල් ඇහුවා.මටත් නිකන් තරු විසික් වෙනවා වගේ.


අම්මා කිව්වා මාමා එක්ක ගිහිල්ලා ආයේ බලන්න කියලා.මාත් ටිකක් වැනි වැනි මාමා එක්ක ත්‍රී වීල් එකක නැගලා ආයේ ගියා හොටෙල් එකට.ඇන්ටි වයිරස් එකෙන් ස්කෑන් කරනවා වගේ මාමයි මායි ෆුල් ස්කෑන් එකක් කරා  මුලින්ම බීපු තැන,දෙවනුව ගහගත්තා තැන,කාපු තැන,තව අර අතන,


හෙව්වා හෙව්වා නැහැනේ 
හොටෙල් එකේ එකෙක් දෙන්නෙකුත් හෙව්වා ඒත් හම්බුනේ නැහැ :(
මායි මාමයි ආයේ ගියා ත්‍රී වීල් එකෙන්ම නැන්දලගේ ගෙදට්ට ගිහින් අම්මට සිද්දිය කිව්වා.අම්මා ඒ වෙනකොට මුද්ද ගැන මුද්දේ ජාතකේ ගැන,පාට ගැන නෑයෝ ටික දැනුවත් කරලා,


දැන් ඉතින් මොනවා කරන්නද රෑ වෙලා අපි ගෙදර ආවා.දැන් මුන්ට කියන්නත් බැහැ මුද්ද නැති වුනා කියලා එහෙම කියන්න මොකක්ද වගේ.අනික ඇත්ත කියලා අරන් දෙන්න ගියොත් මුන් පවුමක මුද්දක් කිව්වත් අරන් දෙන්න වෙනවනේ.ඉතින් අම්මා කිව්වා පහුවෙනිදට ගිහින් අපි ඒ වගේම මුද්දක් අරන් ඇවිත් දෙමු කියලා,


පහුවෙනිදා ගියා බොරැල්ලේ එදිරිසිංහ එකට.එකේ ඒ වගේ මුදු නැහැ තවත් ගෝල්ඩ් හවුස් කීපයකටම ගිහින් බැලුවා එකකවත් ඒ වගේ ඩිසයින් එකක් නැහැ.අන්තිමට එක ෂොප් එකකින් අපෙන් ඇහැව්වා සීන් එක.අම්මාත් ඇත්තම කතන්දරේ කිව්වා මං නම් බිම බලාගෙනමයි හිටියේ.ඊට‍ පස්සේ ඒ ෂොප් එකේ ඕනර් කිව්වා ඩිසයින් එක මතක නම් ඒ වගේ එකක් පහුවෙනිදා හවස් වෙද්දී හදලා දෙන්නම් කියලා.අන්තිමට මට මීටර් විදියට මං ඇන්දා මුද්දේ කටු සටහනක් ඒකෙන් ඕනර් බුවා සෑහෙන්න අදහසක් ගත්තා මුද්ද ගැන.


හරි මාතයා අපි මේ විදියටම අදලා දෙන්නං හෙට එන්ඩකෝ.
මුන් මේක හදන්න බාරගත්තේ පවුම් කාලකට.ග්‍රෑම් වලින්නම් 2යි මිලි ග්‍රෑම් 500 ක් හිටින්න,සයිස් එහෙම හරියට දීලා අපි ආවා.ඒ වුනාට අම්මටයි මටයි දැන් මාර බයයි මොකද මුද්ද වෙන එකක් කියලා පිටි පස්සේ ගෙදර උන්ට තේරුනොත් එහෙම?.කියන්න තේරෙන්නේ නැති මාරම ටෙන්ෂන් එකකින් අපි එදා දවස ගෙව්වේ.


මට දුන්න මුද්දේ එහෙන් මෙහෙන් ඉරි ගහලා මාරම ඩිසයින් ටිකක් තිබ්බේ ඉතින් දැන් හදන මුද්ද ඒ වගේම එන්නේ නැහැනේ? පොඩ්ඩක් හරි වෙනස් වෙනවා කියලා මං දන්නවා ඒකයි මං බයෙන් හිටියේ ඒත් ඇත්ත කියන්න බැරි නිසාම පහුවෙනිදා වෙනකන් ඉදලා ගිහිල්ල අලුත් මුද්ද ගත්තා.මං ඇදලා දුන්න විදියටම ඒක හදලා සික් පැත්තක තිබ්බ ඉරි වගයක් වෙනස්,


මං උන්ට කිව්වා මේක පොඩ්ඩක් වෙනස් කියලා උන් කියනවා දීලා බලන්න ඕක පොඩ්ඩක් වෙනස් වුනාට ඒක ගානක් නැතිවෙයි කියලා.

අම්මත් කිව්වා ඔව් පුතේ අපි දැන් මේක වෙන එකක් කියලා දන්නා හින්දනේ බය? අපි ඕක දෙමු එයාලට ගානක් නැති වෙයි කියලා.මාත් ඉතින් ඒකට වෙන මුකුත් කියන්න නැති හින්දා 18500ක්  දීලා උන්ට සමුදීලා ආවා.වෙඩිම තිබ්බේ මැයි 7,මුද්ද හදන්න දුන්නේ මැයි 8,එතකො‍ට මුද්ද හදලා ගත්තේ මැයි 9,මුද්ද අයිතිකරුවන්ට ආයේ දුන්නේ මැයි 10


10 වෙනිදා උදේ මගේනම් පපුව බයෙන් ගැහෙනවා මොකද මීට කලින් මෙහෙම දෙයක් කරලා නැහැනේ.හැබැයි ඇත්ත දැනගත්තොත් බය වෙන්න දේකුත් නැහැ මොකද උන් මට කලින් දුන්න මුද්ද පොත්ත වගේ බරත් නැහැ ඒත් දැන් අපි දෙන මුද්ද හයියයි අරකට වඩා බරත් එක්ක.මොනවා හරි කිව්වොත් මුද්ද ආයේ අරගෙන උන් ඉල්ලන ගානක් දෙනවා කියලා මං හිතන් හිටියේ ඒත් මං ගාව සල්ලි නැහැනේ.ඒකයි බයෙන් හිටියේ ඔයාලා මොකද හිතන්නේ මුද්ද ගනීද?  වෙන එකක් කියලා රණ්ඩුවට එයිද?




මුද්ද අරගෙන අම්මා ගියා මං එදා වෙරි මර ගාතේ අරගත්තා වෙඩින් කේක් කෑලි 6න් 2ක් අරගෙන තව මුද්ද ඉල්ලගත්ත එකාගේ පවුලගෙන් ඉල්ලා ගත්ත සුකුරුත්තන් වගයකුත් අරගෙන,මං ගෙදට්ට වෙලා හිටියා ලබ්ඩබ් ලබ්ඩබ් කියන සද්දෙත් අහගෙන.අම්මා ගියා ගියාමයි තාම නැහැ මාත් පිටිපස්සට ගිහින් පොඩ්ඩක් ඔළුව දාලා බැලුවා අම්මා එහෙ ඉදන් කයියක් දාගෙන ඉන්නවා.ඔන්න පැය බාගෙකට විතර පස්සේ අම්මා ආවා.


අවුලක් නැහැ පුතේ ඒක ගත්තා කිසි අවුලක් වුනේ නැහැ ******ශා අක්කට ඒක මතක නැහැ වෙඩින් කේක් සිහියෙන් ඒක අරගෙන ගිහින් අල්මාරියේ දාලා ඇවිත් ඔය කයිය ගගහා හිටියේ.


හම්මෝ ඇති යන්තම් ලොකු බරකින් නිදහස් වුනා වගේ දැනුනා.ආයේ නම් මගේ වෙඩිමටවත් මං කාගේවත් දේවල් ගන්නේ නැහැ :P


කොහොම හරි අපිට කෙලවුනා මිසක් මුද්දේ අයිතිකාරයට නම් අසාධාරණයක් වුනේ නැහැ.ඔන්න ඕකයි කවදාවත්ම අමතක නොවෙන අත්දැකීම !.ලිපිය ටිකක් දිගයි වගේ කියවන්න කාලය වැය කලාට බොහොම ස්තුතියි.